مهران مدیری را سه دهه با آثار طنزش در صداوسیما می‌شناختیم، او به نوعی ترکتاز عرصه نودشبی‌ها بود، زبان بدنش، لحنش و حتی اصطلاحاتش، سال‌ها برای خیلی از مردم الهام‌بخش بوده و هست. مهران مدیری را سه دهه با آثار طنزش در صداوسیما می‌شناختیم، او به نوعی ترکتاز عرصه نودشبی‌ها بود، زبان بدنش، لحنش و […]
مهران مدیری را سه دهه با آثار طنزش در صداوسیما می‌شناختیم، او به نوعی ترکتاز عرصه نودشبی‌ها بود، زبان بدنش، لحنش و حتی اصطلاحاتش، سال‌ها برای خیلی از مردم الهام‌بخش بوده و هست.
مهران مدیری را سه دهه با آثار طنزش در صداوسیما می‌شناختیم، او به نوعی ترکتاز عرصه نودشبی‌ها بود، زبان بدنش، لحنش و حتی اصطلاحاتش، سال‌ها برای خیلی از مردم الهام‌بخش بوده و هست. از جایی به بعد اما برخی تصمیم گرفتند او را در عرصه کارهای جدی هم به کار بگیرند، شاید فکر می‌کردند، طنز به اندازه کافی وزین نیست! نتیجه اما خوب نشد. این روزها که شاهد بازی او در سریال پدرگواردیولا هستیم، بیشتر از قبل مطمئن می‌شویم که جدی بازی کردن شاید در خون مدیری نیست، نیازی هم نیست یک نفر همه فن حریف باشد.
این چند خط پوریا ذوالفقاری درباره بازی مدیری در پدرگواردیولا را بخوانید: بیش از یک دهه است که تمام سینمای ایران عزمش را جزم کرده که از مهران مدیری، بازیگر نقش جدی بسازد. انواع گریم‌ها را رویش اجرا می‌کنند و اقسام لباس‌ها را به تنش می‌پوشانند و دیالوگ‌های آنچنانی هم برایش می‌نویسند، دهن که باز می‌کند دوباره می‌شود، مسعود شصت‌چی!
پیش از این و سال‌ها پیش، مهران مدیری در فیلم پل چوبی در نقش یک استاد دانشگاه، خطابه‌ای داشت که البته برای برخی جذاب بود، آن چه که آن سکانس مدیری در پل چوبی را جذاب می‌کرد البته محتوای دیالوگ‌ها بود، وگرنه آنجا هم شکل نقش‌آفرینی مدیری، باسمه‌ای و اغراق‌آمیز و تصنعی بود. او در یک میرانسن شلوغ در آن سکانس، نشان داد که واقعا انگار نمی‌تواند، ایفاگر یک نقش جدی باشد
