دنباله عطارد عمدتا از یون‌های سدیم تشکیل شده است که در اثر باد خورشیدی و برخورد شهاب‌های کوچک، از سطح سیاره پراکنده می‌شوند. پژوهشگران از سال ۲۰۰۱ در مورد دنباله عطارد اطلاع داشتند و از آن زمان دریافته‌اند که این دنباله براساس نزدیکی سیاره به خورشید، بزرگ یا کوچک می‌شود. دنباله عطارد در اوج خود، […]
دنباله عطارد عمدتا از یون‌های سدیم تشکیل شده است که در اثر باد خورشیدی و برخورد شهاب‌های کوچک، از سطح سیاره پراکنده می‌شوند. پژوهشگران از سال ۲۰۰۱ در مورد دنباله عطارد اطلاع داشتند و از آن زمان دریافته‌اند که این دنباله براساس نزدیکی سیاره به خورشید، بزرگ یا کوچک می‌شود. دنباله عطارد در اوج خود، حدود ۲۴ میلیون کیلومتر طول دارد که تقریبا ۶۲ برابر بیشتر از فاصله بین زمین و ماه است. دنباله، این فاصله قابل توجه را امتداد می‌دهد زیرا عطارد جو بسیار ضعیفی دارد و نزدیک به خورشید است که باعث می‌شود باد خورشیدی به راحتی بر سطح سیاره تاثیر بگذارد.
به دلایل ناشناخته، دنباله عطارد دقیقا ۱۶ روز پس از حضیض یا نقطه‌ای که سیاره در نزدیک‌ترین فاصله خود با خورشید قرار دارد، از زمین بیشتر قابل مشاهده است. عطارد در اول آوریل به حضیض رسید؛ به این معنی که دنباله آن در ۱۷ آوریل به درخشان‌ترین حالت خود رسید اما در ۱۲ آوریل، «سباستین ولتمر»(Sebastian Voltmer) عکاس نجومی، عکس خیره‌کننده‌ای را از دنباله سیاره ثبت کرد. این عکس در منطقه‌ای نزدیک به اسپیچرن ثبت شد که یک کمون در شمال شرقی فرانسه است.
برای یک ناظر معمولی، دیدن دنباله عطارد بسیار سخت است. به همین دلیل است که دنباله تا قرن بیست و یکم کشف نشده بود اما ولتمر به لطف فیلتر تخصصی که طول موج‌های زرد نور را برجسته می‌کند، توانست از این ستون غول‌پیکر عکس بگیرد. ولتمر گفت: بدون چنین فیلتری، دنباله عطارد تقریبا با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیست.
عطارد تنها جرم آسمانی در منظومه شمسی نیست که دنباله شگفت‌انگیزی دارد. ماه نیز دارای دنباله‌ای است که فقط یک بار در ماه دیده می‌شود. دنباله ماه نیز مانند دنباله عطارد عمدتا از میلیون‌ها اتم سدیم تشکیل شده است.
۵۸۵۸
